Dmitrij Mereżkowski „Leonardo da Vinci. Zmartwychwstanie bogów”

Tytuł: Leonardo da Vinci. Zmartwychwstanie bogów

Autor: Dmitrij Mereżkowski

Wydawnictwo: MG

Nie ma chyba osoby, która nie słyszała o Leonardo da Vinci, włoskim artyście, prawdziwym człowieku renesansu, a właściwie geniuszu, którego talent i osiągnięcia do dziś budzą zdumienie i są przedmiotem badań. Studiował on anatomię, matematykę, mechanikę, botanikę, a także optykę. Był malarzem, architektem, rzeźbiarzem, doskonałym wynalazcą oraz teoretykiem sztuki. Urodził się on w miejscowości Vinci (stąd przydomek) w pobliżu Florencji, zaś jego pierwszym mistrzem był Andrea del Verrocchia, którego wkrótce jednak prześcignął talentem. Później pracował w Mediolanie na dworze Sforzów, tworząc tak wspaniałe dzieła, jak m.in. „Ostatnia wieczerza”.

My jednak poznajemy Mistrza w chwili, kiedy jest już znany na całym świecie i przybywa do Florencji z Mediolanu na polecenie księcia. Jego zadaniem jest nabycie kosztownych dzieł z biblioteki Wawrzyńca Medyceusza. Malarz zatrzymuje się w domu wielkiego miłośnika starożytności i swego przyjaciela zarazem, Cipriota Bonnacorsi. Przyjmuje też do swojej pracowni młodego i spragnionego wiedzy chłopaka, Giovanniego Beltraffio. 

O Leonardo swoją opowieść snuje rosyjski pisarz, poeta i krytyk, Dmitrij Mereżkowski w książce „Leonardo da Vinci. Zmartwychwstanie bogów”, przedstawiając go zarówno jako fascynującego człowieka, obdarzonego wielkim talentem i wizjonera, który wyprzedził swoją epokę, jak i twórcę, którego talent przywodził na myśl wielu osobom kontakty z siłami nieczystymi, którego trawi „pycha szatańska” i który jest przekonany, że „za pomocą matematyki i czarnej magii odsłonił tajemnice natury”. Po tę powieść biograficzną, opublikowaną nakładem Wydawnictwa MG, sięgnąć mogą nie tylko osoby pozostające pod wrażeniem jego talentu, pragnące zgłębić jego źródło, jak i ci czytelnicy, których da Vinci interesuje bardziej jako człowiek, ze wszystkimi ułomnościami. 

Dmitrij Siergiejewicz Mereżkowski przedstawia nam Leonardo u progu sławy, przenosimy się bowiem do roku 1494 (wówczas jeszcze nie powstała „Ostatnia wieczerza”, „Dama z gronostajem” czy „Mona Lisa”), a mamy zaszczyt towarzyszyć Mistrzowi aż do chwili jego śmierci w 1519 roku. Autor dość swobodnie czerpie z biografii artysty, wybiórczo traktując pewne zdarzenia i fakty, wplata to wszystko jednak we wciągającą i misternie utkaną opowieść, nie tylko o Leonardo i jego pracy, ale malując również portret zaściankowego społeczeństwa, wierzącego w gusła, piętnującego heretyków – a za takiego właśnie uważano Leonardo. Inspiracja zarówno twórczością, jak i biografią artysty sprawiła, że otrzymujemy piękną powieść, którą nie tylko czyta się z zapartym tchem, ale również przekonujemy się, ile warte są marzenia, pchające nas do przodu i pozwalające się rozwijać. 

W tle rozgrywają się istotne dla Leonardo ale również dla świata wydarzenia, takie jak wyruszenie Karola VIII, która Francji z zamiarem podbicia Neapolu i Sycylii czy też rozmaite spekulacje na temat tego, jak mogło wyglądać życie na dworach Sforzów i Borgiów. Nasz zachwyt nad książką potęguje piękne jej wydanie – twarda oprawa,a le przede wszystkim wspaniałe ilustracje dopełniające treści książki i pozwalające w pełni docenić geniusz mistrza. To wszystko, w połączeniu z samą treścią książki i sposobem przedstawienia mistrza sprawia, że po książkę sięgać będziemy zapewne często, nie tylko oddając się lekturze, ale choćby tylko przeglądając powieść.