Raphael Montes "Dziewczyna w walizce"

Tytuł: Dziewczyna w walizce
Autor: Raphael Montes
Wydawnictwo: Filia

Mówi się, że miłość jest ślepa, że niejedno ma imię, że jest jedyną istotną wartością w życiu. Stworzono dziesiątki tysięcy poematów, powieści i filmów poświęconych miłości, zarówno tej prawdziwej, jak i tej łamiącej serca, ale nawet w tym drugim przypadku, to cierpienie ukazane było przez pryzmat osoby, która nieszczęśliwie kocha. Zwykle zapomina się o tym, że miłość ma jeszcze jedno oblicze, a właściwie jest to chore i wynaturzone oblicze tych, którzy rzekomo w imię miłości są zdolni do największego okrucieństwa i czynów, do których popycha ich szalony umysł. Kilka lat temu głośna była sprawa zabójstwa byłej miss Polski, Agnieszki Kotlarskiej, która została ugodzona nożem przez psychofana i to na oczach męża oraz córeczki. Zapewne większość czytelników zna również zekranizowaną powieść Stephena Konga „Misery”, w której wzięty autor romansów historycznych Paul Sheldon, zostaje uwieziony przez wielbicielkę swojej twórczości Annie Wilkes – przerażająca historia w świetle rzeczywistych wydarzeń ze stalkerami w rolach głównych, nie wydaje się już taka nieprawdopodobna…

Nie wiem, czy to „Misery” czy raczej obserwacja rzeczywistości zainspirowała Raphaela Montesa do stworzenia swojej powieści, ale jedno jest pewne – po jej lekturze zaczynamy obawiać się nie tylko o własną kondycję psychiczną, ale i o zdrowie autora. Trzeba bowiem prawdziwego mistrzostwa, by wykreować postać głównego bohatera, Teo Avelara, a na dodatek pozwolić mu dojść do przekonania, że znalazł kobietę swojego życia. Powieść „Dziewczyna w walizce”, opublikowana nakładem wydawnictwa Filia stała się tym samym jedną z najbardziej chorych i wynaturzonych opowieści o miłości, o ile tak można nazwać uczucie, które Teo żywi do spotkanej na urodzinach ciotki dziewczyny. Lektura wymaga od czytelnika zachowania dystansu, który jednak mimo naszych starań skraca się z każdą stroną, zaś my coraz bardziej zagłębiamy się w naturę tego specyficznego związku, a także w opętany chorobą umysł chłopaka. Po odłożeniu powieści już nigdy nie spojrzymy na potencjalnego partnera z bezgraniczną ufnością, co więcej, bacznie zaczniemy obserwować osoby u naszego boku.

Teo wydaje się być chłopakiem, o którym każda matka marzyłaby dla swojej córki. Poważny, z jasno sprecyzowanymi planami na przyszłość student medycyny, otaczający opieką sparaliżowana matką – czy można oczekiwać czegoś więcej od partnera, z którym będzie się budowało przyszłość? Dopiero kiedy dodamy, że jedyną dziewczyną Teo była przed laty osoba poznana za pośrednictwem Internetu, że nie odczuwa on żadnych emocji, a przyjaciółką nazywa starsza kobietę, Gertrudę, którą w rzeczywistości są … zwłoki umieszczone w prosektorium, głęboko się należy zastanowić, czy kontynuować tę znajomość. Może być jednak tak, że jest już zbyć późno na ucieczkę, że w głowie Teo zrodziło się przekonanie, że powinien pozostać z nami już na zawsze. Wyboru nie miała Clarice, studentka historii sztuki, marzącą o stworzeniu scenariusza filmowego. Kilka zdań, które zamieniła z chłopakiem na przyjęciu wystarczyło, by Teo nie tylko zaczął ją śledzić, ale by ją porwał, przewożąc z miejsca na miejsce w walizce, niczym osobistą własność. By zrobił wszystko, żeby zostać z Clarice już na zawsze…

„Dziewczyna w walizce” budzi przerażenie, wywołuje całą gamę emocji, począwszy od niezrozumienia po głęboki szok. Montes, zaczyna jawić się jako prawdziwy mistrz kreacji słowa, atmosfery grozy, a prostota zdań i analityczność podejścia Teo do sytuacji, jeszcze mocniej w nas uderza. Swoją powieścią autor znalazł się w plejadzie niezapomnianych pisarzy o mrocznych umysłach, zaś zakończenie sprawia, że o książce nie zapomina się już nigdy, tracąc wiarę nie tylko w sprawiedliwość, ale i we własny osąd sytuacji. Dlatego warto zastanowić się, zanim sięgniemy po „Dziewczynę w walizce” – nasze postrzeganie rzeczywistości po ukończeniu lektury zmieni się nie do poznania, a w naszych sercach już na zawsze zamieszka nieufność.