Magda Bogusz "Pirania na kolację"

Tytuł: Pirania na kolację

Autor: Magda Bogusz 

Wydawnictwo: MUZA SA

Ileż to razy mieliśmy ochotę rzucić wszystko i po prostu wyjechać? Ile razy czytaliśmy książki czy oglądaliśmy filmy o bohaterach, którzy zdecydowali się zamienić korporacyjny reżim na wolność podróżowania, sami mając takie plany? I jak zazwyczaj kończyły się takie marzenia? Niestety zbyt często pozostawały właśnie marzeniami, nigdy bowiem swoich planów nie wprowadziliśmy w życie. Jest jednak ktoś, kto pomysł porzucenia wszystkiego i ruszenia w podróż dookoła świata zamienił w czyny, co więcej, przekonał do tego również swojego partnera!

Mowa tu o Magdzie Bogusz, która ze swoim wówczas już mężem Tomaszem, wyruszyła w podróż trwającą 1405 dni. Podczas tej niezwykłej wyprawy poruszali się samolotem, przebyli 700 mil autostopem, 8 000 mil samochodem, 14 000 kilometrów autobusem, 21 163 kilometry motorem, 8200 mil morskich żaglówką i 5 324 kilometry rowerami, rozpoczynając ten projekt życia z biletem w jedną stronę na lotnisku w Warszawie. O tym, jak ta podróż wyglądała, o poznanych w drodze ludziach, o kulturze regionów, o cieniach i blaskach podróżowania z minimalną ilością gotówki i nastawieniem na maksimum przeżyć, wciągająco pisze Bogusz, w swojej książce „Pirania na kolacje”.

Opublikowana nakładem wydawnictwa MUZA relacja jest nie tylko dokumentem z tej niezwykłej wyprawy na cztery kontynenty, ale również swego rodzaju przebudzeniem. Jak sama autorka zaznacza, w pewnej chwili stali się oni z mężem obserwatorami, zaprzestali porównywania czy oceniania zastanych zwyczajów czy zjawisk, których byli świadkami. Również i my, w trakcie lektury, będziemy musieli stawić czoła niezrozumiałym dla nas, niekiedy kontrowersyjnym praktykom, zdając sobie sprawę z tego, że dokonując klasyfikacji, zamykamy się na nowe doznania. Trudno jest, z racjonalnym i konwencjonalnym europejskim podejściem czytać o jedzeniu pisklaków, psów czy o wspólnym z mieszkańcami korzystaniu z toalet, choć to przecież jest częścią zastanej rzeczywistości. Warto zatem potraktować książkę dokładnie tak, jak podróż, chłonąc z zaciekawieniem, niekiedy zdumieniem, kolejne obrazy i zachowania.

Wraz z bohaterami podróżujemy po Ameryce Północnej i Środkowej, usilnie próbując poruszać się autostopem po USA, inwestując ostatecznie w niebieską Babcię Hondę, rocznik 94. Ćwiczymy cierpliwość pragnąc ujrzeć wyłaniający się z mgły słynny Golden Gate Bridge, zatrzymujemy się w jednym z najbezpieczniejszych miast w Stanach Zjednoczonych, by zaraz, przekraczając tylko granicę, znaleźć się w Juarez, uznanym za najniebezpieczniejsze miasto na świecie. W Meksyku uczestniczymy w obchodach Dia de Muertos, w Gwatemali zostajemy „Pusiakami” (okazuje się, że znają tam Pudzianowskiego!), uczęszczamy nawet do szkoły Corazon Maya ucząc się hiszpańskiego. W Kolumbii przechodzimy chrzest bojowy podróżując wraz z bohaterami na motorze, wyruszamy do dżungli, w Peru podziwiamy ruiny Choquequirao. Akceptując ekstremalne warunki zdobywamy szczyt Huayna Potosi, zaś na kolejnych jachtach weryfikujemy swoje marzenia o przebyciu oceanu. Na terenie archipelagu wysp Galapagos nurkujemy z rekinami, zachwycamy się Bora Bora, zaś na Fidżi jemy obiad u samego wodza. To zaledwie kilka przygód, kilka miejsc odwiedzonych podczas tej niesamowitej wyprawy, która zostaje w naszych umysłach i sercach już na zawsze, wzbudzając tęsknotę za wyruszeniem w drogę nie tylko dzięki lekturze książki.

Z „Piranią na kolację” mamy szanse przeżyć ekscytującą wyprawę, zarówno zwiedzić świat, jak i przygotować się na nowe doznania, inną kulturę. Uczymy się tolerancji, powstrzymywania się od osądów, rozbudzamy w sobie ciekawość, zdobywamy cenne informacje. Magda Bogusz, lekko i z humorem, z dystansem do swoich przeżyć relacjonuje wyprawę, nie ograniczając się wyłącznie do zjawisk zarezerwowanych dla turystów. Tych właśnie obrazów, nierzeczywistych, rodem z katalogów biur podróży, jest tu w książce niewiele – małżeństwo wielokrotnie rezygnowało z przewodników i z propozycji zorganizowanych wypraw, samodzielnie eksplorując szlaki właśnie po to, żeby poznać ich prawdziwą naturę. W rezultacie poznajemy świat, jakiego nie widać z okna luksusowego hotelu czy leżaka usytuowanego nad brzegiem basenu w zamkniętym kompleksie. Delektujemy się sashimi, soczystym pomelo, ale i akceptujemy owsiankę na wodzie czy zupki chińskie, które wielokrotnie były jedynym posiłkiem w trakcie dnia. Jesteśmy zmuszeni do przedefiniowania określeń „bieda” i „bogactwo”, które podczas tej wyprawy nabierają zupełnie innego znaczenia. Uczymy się cierpliwości, pokory, szacunku dla odmienności, wielokrotnie przekraczamy też własne granice. Kończąc zaś lekturę zadajemy sobie pytanie, czy jesteśmy w stanie powtórzyć drogę, którą przebyła Magda i Tomasz. Jestem bardzo ciekawa odpowiedzi …