Magdalena Żelazowska "Hotel Bankrut"

Tytuł: Hotel Bankrut 

Autor: Magdalena Żelazowska

Wydawnictwo: HarperCollins

„Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o twoich planach na przyszłość” – o prawdziwości tych słów Woody`ego Allena przekonało się już wiele osób, a lekcja ta zwykle była bardzo bolesna. Niezależnie od tego, co stanowi nasz przedmiot pożądania, nasz cel, musimy uwzględnić w naszej drodze do niego różne nieprzewidziane okoliczności. Jeśli posiadamy wyłącznie plan A, trudno będzie nam odnaleźć się w sytuacji, kiedy na naszej drodze pojawią się nieprzewidziane problemy, kiedy dobiegnie nas złowieszczy chichot losu. I wówczas nieważny stanie się fakt, że w momencie zaciągania kredytu mieliśmy doskonałą pracę i wysokie wynagrodzenie, że całe życie pomagaliśmy wnukowi rezygnując z naszych marzeń, a osiągnąwszy pewien wiek, nie możemy na niego liczyć. Co więcej, analizując nasze potknięcia i życiowe porażki dojdziemy do wniosku, że winny tak naprawdę nie jest los, ale nasz brak pragmatyzmu, zbytnia skłonność do brawury, nadmierny konsumpcjonizm czy … rezygnacja z siebie.

Które z tych powodów wpłynęły na życie kilku bohaterów niezwykłej powieści „Hotel Bankrut” autorstwa Magdaleny Żelazowskiej? Przekonamy się o tym sięgając po opublikowaną nakładem wydawnictwa HarperCollins książkę, która portretuje codzienne życie mieszkańców Łodzi w dobie kryzysu. Jesteśmy świadkami spektakularnych wzlotów i upadków, rozczarowań i nadziei, obserwujemy ludzi załamanych, ale też i karmionych fałszywymi obietnicami, dla których wyznacznikiem własnej wartości jest liczba i jakość posiadanych rzeczy – nawet za cenę rujnujących odsetek od kredytu. Walory powieści w pełni docenią czytelnicy mający duże wymagania zarówno wobec przebiegu akcji, jak i bohaterów, lubiący lekturę może niezbyt wymagającą, ale z pewnością angażującą, zawierającą wiele cennych spostrzeżeń na temat życia i zachowań reprezentantów społeczeństwa. 

Poznajemy pięćdziesięcioletniego rozwodnika, Leona, właściciela małego lombardu, który stoi przed koniecznością utrzymania dużego i kapitałochłonnego domu. Sposobem na podreperowanie finansów oraz zachowanie własności nieruchomości, staje się wynajem pokoi. Przypadek sprawia, że w charakterze lokatorek zgłaszają się … trzy panie, a każda z nich dysponuje innym doświadczeniem życiowym, znajduje się w innym jego punkcie, każda z nich niesie na swoich barkach wiele problemów. Dla Weroniki, owładniętej pragnieniem wydostania się z nizin w których się wychowała, konieczność wynajmowania mieszkania jest ujmą na honorze i dowodem na to, że przegrała rozgrywkę o swoje życie. Doskonała praca jest już przeszłością, podobnie jak wysokie wynagrodzenie, które pozwoliło jej na regularną spłatę wysokich rat kredytu, zaciągniętego na wyposażenie pięknego, trzypokojowego mieszkania. Jeszcze wczoraj wypełnione wartymi fortunę meblami od znanych projektantów wnętrze cieszyło jej oczy, podobnie jak szafy pełne markowych ubrań, a dziś, wyprzedawszy większość swojego majątku za grosze, stoi przed koniecznością spłaty lawinowo rosnących zobowiązań oraz oddania swojego mieszkania w ręce najemców. 

Dla Łucji, mieszkanie u boku Leona jest szansą na nowe życie, choć w wieku siedemdziesięciu sześciu lat rozpoczynanie kolejnego etapu może wydawać się nieco ryzykowne. Prawdziwe zdumienie budzi jednak informacja, że wynajem pokoju to zaledwie jedna z drastycznych zmian – kobieta sprzedała swoje mieszkanie, a właściwie skorzystała z odwróconej hipoteki i pozbywając się niemal wszystkiego, stanowczo zaprotestowała przeciwko czekaniu na śmierć. Ostatnia lokatorka, Kinga, do Łodzi przyjechała w poszukiwaniu zatrudnienia. W swoim miasteczku nie miała przed sobą żadnych perspektyw, a tym bardziej szansy na realizacje największego z marzeń – Kinga pragnie zostać bowiem projektantką, zaś praca na zastępstwo w galerii handlowej, w sklepie odzieżowym, ma otworzyć jej drzwi do świata mody.

Na łamach książki spotykamy również rzutkiego pracownika Fraier Banku, Damiana, a właściwie …Dudusia, jak nazywa go pomimo skończonych trzydziestu lat jego babcia Łucja. Spragniony wielkich pieniędzy oraz wolności, które one dają, mężczyzna nie waha się przed wykorzystywaniem otoczenia, z równą bezdusznością traktując swoich klientów, kobiety, jak i rodzinę. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że za wszystko w życiu kiedyś przyjdzie nam zapłacić, że wszystko ma swoją cenę, zaś miejsce na szczycie nie zawsze warte jest poniesionych kosztów…

Jak zakończy się ta wspaniała historia, w której wielu czytelników może przeglądać się niczym w lustrze? Jak potoczą się losy bohaterów i czy znajda oni to, czego poszukują? A może połączone stratą jednostki przekonają się o tym, co tak naprawdę się w życiu liczy? Na te wszystkie pytania pozwala odpowiedzieć lektura książki „Hotel Bankrut”, która przykuwa naszą uwagę i sprawia, że zaczynamy weryfikować swoje przekonania i sądy, a nawet swoje cele. I choć nie odpowie za nas na pytanie, czy lepiej mieć czy być, to z pewnością historie poszczególnych bohaterów pozwolą nam wyciągnąć własne wnioski. Spotkanie z powieścią Magdaleny Żelazowskiej jest przeżyciem, wiąże się z refleksją, ale także z podziwem dla autorki, która okazała się być doskonałą obserwatorką codzienności oraz ludzkich dramatów. Lekkość nie wiąże się tu z banałem, przemyślana koncepcja świadczy o doskonałym przygotowaniu, zaś bohaterowie, dzięki swojemu zróżnicowaniu, mają w sobie cząstkę nas i naszych opowieści. To wszystko składa się na wciągającą lekturę i skłania czytelnika do bacznej obserwacji poczynań autorki, a już z pewnością do sięgnięcia po jej poprzednią książkę.

Lesław Tur „Polak w krainie d`Artagnana”

Tytuł: Polak w krainie d`Artagnana

Autor: Lesław Tur

Wydawnictwo: Psychoskok

„Chcesz uchodzić za Francuza? Całuj wszystkich na dzień dobry, płać kartą bankomatową i w restauracji nie zamawiaj ślimaków”. Proste? Tylko takie się wydaje, bowiem każda narodowość ma swoje reguły zachowań, swoje przyzwyczajenia, przywary, a nawet drobne szczegóły – odmienne reakcje na dany bodziec – mogą zdradzić naszą prawdziwą twarz i kraj pochodzenia. Jednak, nawet popełnione poza granicami kraju faux-pas – o ile traktujemy siebie z dystansem i poczuciem humoru – może stać się pretekstem do zawarcia nowych znajomości, do rozszerzenia słownictwa czy zgłębienia danej kultury.

O tym, jak to jest być Polakiem wśród Francuzów, jak przebiega nauka języka w sytuacji, kiedy zostało się „wrzuconym na głęboką wodę”, a przede wszystkim o zaobserwowanych pomiędzy narodami różnicach, pisze w fenomenalny sposób Lesław Tur. W książce „Polak w krainie d`Artagnana”, opublikowanej nakładem wydawnictwa Psychoskok, autor odsłania przed nami słabości, tęsknoty, zwyczaje Francuzów, pokazując ich odmienne w wielu kwestiach podejście, zapoznając czytelnika z francuską kuchnią, zwyczajami, zasadami i sposobami zachowania w różnych sytuacjach. Po książkę powinni sięgnąć nie tylko miłośnicy Francji i kultury francuskiej czy podróżnicy, ale wszyscy, którzy choć odrobinę ciekawi są otaczającego nas świata, którzy chcą dowiedzieć się czegoś nowego w nieszablonowy sposób, a przy tym … dobrze się bawić. 

Lesław Tur przedstawia nam młodego dziennikarza, który w wyniku pewnego nieporozumienia, zostaje wysłany do Francji na roczny staż zawodowy. Pracę w dzienniku „Dernières Nouvelles d`Alsace” łączyć ma z intensywną nauką języka francuskiego na Uniwersytecie Nauk Humanistycznych w Strasburgu, a wszystko to, by zapewnić stały przepływ informacji, między innymi dotyczących Parlamentu Europejskiego. Ta przygoda szybko staje się dla Wojciecha Szczygła nie lada wyzwaniem szczególnie, że wpada on w tryby francuskiej maszyny biurokratycznej, która skłania do zweryfikowania sądów na temat zbytniej szczegółowości polskich procedur. 

Przykład z ilością zdjęć niezbędnych do wyrobienia dokumentów koniecznych do funkcjonowania na terenie Francji, to zarazem jedna z pierwszych różnic zauważonych przez autora. Z właściwym sobie dziennikarskim zapałem opisuje on wszystkie wydarzenia, które pozwalają inaczej nam spojrzeć nad mieszkańców kraju, a przy okazji uniknąć być może nieprzyjemnych sytuacji podczas własnych podróży. Dowiadujemy się, że „we Francji, jak nie całujesz , to jesteś uznany za obcokrajowca i to jeszcze na dodatek za sztywniaka”, poznajemy zatem rytuał tych pocałunków, a nawet – w kontekście relacji damsko-męskich, gry zwanej uwodzeniem. W kinie kosztujemy słodkiego popcornu, deszyfrujemy oznaczenia w karcie dań, a nawet kosztujemy ½ eskargot (co bynajmniej nie oznacza połowy ślimaka).

Szczygieł, za pośrednictwem księdza Polskiej Misji Katolickiej, nakreśla nam francuskie podejście do duchowości, wiary i problemów dnia codziennego, dowiadujemy się również, w jaki sposób we Francji obchodzone są Święta Bożego Narodzenia czy Wielkanoc, zwiedzamy ponadto cmentarz świętego Urbana, który staje się miejscem obserwacji i jednoczesnych wniosków dotyczących braku charakterystycznego dla listopadowego święta klimatu zadumy w świetle setek zapalonych zniczy. I choć nie udaje nam się (a właściwie Wojtkowi) zachęcić Francuzów do polubienia naszych kiszonych ogórków i „narkotycznego” makowca, to jednak w trakcie wspólnego biesiadowania poznajemy wiele ciekawych szczegółów dotyczących codziennego życia mieszkańców kraju. Niezależnie od tego, czy bohater stara się zbliżyć do koleżanki z redakcji Sophie, czy też ostatecznie – do koleżanki z kursu językowego Noriko, to każde wyjście, każda rozmowa, każda degustacja, staje się okazją do tropienia różnic, do dopasowania do siebie kolejnych fragmentów układanki, obrazującej mieszkańców Francji. 

Autor, na stronach tej niewielkiej objętościowo książki, zaprezentował nam całą plejadę postaci, poczynając od fascynującej Sophie, delikatnej Noriko, samotnego właściciela domu Gilberta czy barwnego Paco, kolegi ze szkoły językowej i włoskiego kreatora mody w jednym. O tym, jakie dokładnie różnice znalazł Szczygieł pomiędzy Polakami i Francuzami, jak rozwinął się pod francuskim niebem romans i dlaczego tak naprawdę znalazł się we Francji, dowiemy się ze znakomitej książki (od której prawdziwości autor się odżegnuje, zostawiając nam pole do dociekań) „Polak w krainie d`Artagnana”. Kolejne rozdziały publikacji pochłaniamy ze smakiem, wielokrotnie autor rozśmiesza nas do łez, a plastyczny język będący w stanie doskonale nakreślić sytuację sprawia, że możemy czuć się bezpośrednimi obserwatorami, a nawet uczestnikami opisywanych zdarzeń. I jedyny zarzut do autora dotyczy tego, że mając do dyspozycji taki warsztat oraz niezwykle wciągający temat, pisać książki liczącej niespełna sto czterdzieści stron po prostu nie wypada. Stanowczo żądam więcej!

James Dashner „Reguła myśli”

Tytuł: Reguła myśli

Autor: James Dashner

Wydawnictwo: Albatros

Nie ma chyba osoby, która nie oglądała filmu „Matrix” w reżyserii braci Larry`ego i Andy`ego Wachowskich. Rozgrywająca się na pograniczu jawy i snu akcja pokazuje alternatywny świat, a sam film wypełniony jest licznymi nawiązaniami do duchowości, filozofii, a nawet literatury. Doskonała kreacja Keanu Reevesa w roli Thomasa A.Andersona, wiodącego podwójne życie programisty, który w życiu prywatnym staje się „Neo”, jednym z najlepszych hakerów, na zawsze zapisała się w naszej pamięci. Po obejrzeniu filmu nie raz zadawaliśmy sobie pytanie, w której rzeczywistości żyjemy – tej prawdziwej czy tej alternatywnej, a zapewnie niejedna osoba zdecydowanie chciałaby wykreować taką cyberprzestrzeń, w której mogłaby spędzić co najmniej kilka godzin dziennie, „wylogowana” z codziennego życia i jego problemów.

Odpowiedzią na to pragnienie jest VirtNet, świat utkany z kodów, do którego przenoszą się ludzie podczas Snu – tam mogą być kimkolwiek zechcą i robić co tylko chcą. O tym, jakie stanowi to zagrożenie i co dzieje się z osobami, które za pomocą swoich trumien łączą się z Siecią pisał James Dashner w pierwszym tomie swojej powieści „W sieci umysłów”. Teraz powraca, by znów postawić przed Michaelem nowe zadania. Druga część cyklu „Doktryna Śmiertelności” wciąż nie przynosi nam kluczowych odpowiedzi, pokazuje natomiast zagrożenie, jakie wiąże się z osobą gracza Kaine`a, opętanego chorymi ideami. Powieść „Reguła myśli”, opublikowana nakładem wydawnictwa Albatros, po raz kolejny zabiera nas w podróż po cyfrowym świecie, dowodząc jednocześnie wielkiego talentu i ogromnej fantazji autora. Po książkę sięgnąć powinny osoby lubiące fantastykę oraz gry komputerowe szczególnie, jeśli czytały pierwszy tom cyklu. Obfitująca w szczegółu i nagłe zwroty akcji fabuła może być bowiem trudna do przyswojenia, jeśli nie śledziliśmy początku historii oraz losów Michaela i jego przyjaciół.

Michael przeżywa szok dowiadując się, że tak naprawdę jest tylko tworem, zwykłym programem komputerowym, a całe jego dotychczasowe „życie” było fikcją. Funkcjonował bowiem jako część „Głębi życia” i nawet jego przyjaciele, z którymi spotykał się w VirtNecie nigdy nie domyślili się prawdy. Nie wiadomo jednak, czy to, co dzieje się z nim obecnie, nie jest gorsze od świadomości bycia tworem – dzięki chorej ambicji Kaine`a, który wymyślił sposób implementowania inteligencji tworu do ludzkiego mózgu, Michael budzi się w ciele Jacksona Portera. Michael jeszcze nie może otrząsnąć się z szoku i oswoić z prawdą o swoim istnieniu, a teraz jeszcze musi żyć ze świadomością, że przejął ludzkie ciało. Jednak jedyne co może zrobić, to wykorzystać swoje umiejętności i stanąć do walki z Kaine`m, którego pragnieniem jest zatarcie granicy pomiędzy Jawą i Snem. Aby tego dokonać potrzebuje ludzkich ciał, w zamian za pomoc oferując im cyfrową nieśmiertelność.

Aby plan Michaela się powiódł potrzebuje swoich wirtualnych przyjaciół – Sary i Brysona, ale tym razem musi spotkać ich w realu. Niestety jego tropem podąża zarówno policja, oskarżając go o cyberprzestępstwa, jak i sam Kaine, który w ramach ostrzeżenia porywa rodziców Sary. Teraz cała trójka nastolatków staje się podejrzana o morderstwo lub współudział, co zdecydowanie utrudnia im działanie…

Czy uda im się skontaktować z agentką Weber i uzyskać pomoc służb ochrony VitrNetu? Czy zdołają ukryć się przed Kaine`m? Czy ktoś będzie w stanie uwierzyć w ich historię i dostrzec zagrożenie? Jak mówi Bryson: „Musimy zmierzyć się z szalonym programem komputerowym, który zawziął się, żeby przejąć kontrolę nad ludzkimi umysłami”. Ale to jeszcze nie wszystko – wszak bohaterowie muszą jeszcze odnaleźć rodziców Michaela i Sary, a także dowiedzieć się, co stało się z umysłem Jacksona Portera. Trudne zadanie czeka również nas – czytelników, którzy muszą towarzyszyć trójce przyjaciół w tej ryzykownej grze, stawiając czoła nieuchwytnemu graczowi. Podążanie za rozwojem akcji wymaga od nas skupienia i choć ta część obfituje w mniejszą liczbę wydarzeń, to zmusza nas do czujności – wszak zagrożenie może nadejść z każdej strony. 

Świat wykreowany przez autora i zagrożenia, które niesie ze sobą VirtNet są jak najbardziej realne, a połączenie znanych nam pokus ze skomplikowaną intrygą i żądzą władzy, czyni prawdopodobną całą historię. Jednocześnie świadomość, że ludzkość już za kilka czy kilkanaście lat może stanąć w obliczu takiego niebezpieczeństwa, pozwala w pełni docenić zarówno perspektywiczne myślenie autora, jak i pietyzm, z którym stworzona została alternatywna rzeczywistość. Na stronach powieści znajdziemy nie tylko brawurowo toczącą się akcję, ale również dylematy moralne i etyczne, mocno zarysowane zostały również osobowości bohaterów. Wszystko to sprawia, że kończąc przygodę z Doktryną Śmiertelności nie tylko trwamy w oczekiwaniu na kolejny tom, ale głęboko analizujemy naszą aktywność w świecie wirtualnych gier. Kto wie, czy w jednej z nich nie czai się sobowtór Kaine`a?

Bibliofile żądają dostępu do fotela!

Pamiętacie moje remontowe problemy, które przeżywałam dwa lata temu Katastrofę zobaczycie TU)? Całe szczęście są już dawno z mną, a ja mogę cieszyć się spokojem, ciszą i brakiem worków z cementem składowanych w każdym niemal pokoju. Mogę też czerpać radość z tego, że z każdym dniem coraz lepiej czujemy się z Meridą w naszych czterech kątach. I choć wiele jest jeszcze do zrobienia (tak naprawdę zawsze mieszanie czy dom rozwija się i zmienia wraz z nami), to w ostatnich dniach udało mi się spełnić jedno z pragnień.

Kathrin Lange „Serce ze szkła”

Tytuł: Serce ze szkła

Autor: Kathrin Lange

Wydawnictwo: MUZA

Zapytani o najsłynniejsze filmy Alfreda Hitchcocka bez wahania wskażemy na „Psychozę”, „Ptaki” czy „Okno na podwórze”. Niestety, mało kto pamięta niepokojącą „Rebekę”, opartą na książce Daphne du Maurier. A szkoda, bowiem sama powieść była w latach 40. ubiegłego wieku prawdziwym bestsellerem, zaś angielska posiadłość Maxima de Wintera, którego poślubiła bohaterka, budziła przerażenie już na samą o niej myśl. Tytułowa Rebeka była pierwszą żoną Maxima, a jej tragiczna śmierć sprawiła, że na zawsze w pamięci mieszkańców Manderley, w tym samego Maxima, zapisała się jako niedościgniony wzorzec…

Po tę niezwykłą historię sięgnęła Kathrin Lange, tchnęła w nią życie, nadała nowej jakości. Ta inspiracja zaowocowała powstaniem powieści dla młodego czytelnika, ale nie tylko. Wielbiciele Daphne du Maurier powinni sięgnąć po książkę chociażby dlatego, by przekonać się, jak dobrze autorce udało się wykreować mroczną atmosferę miejsca i bohaterów miotanych wewnętrznymi konfliktami. Powieść „Serce ze szkła”, opublikowana nakładem wydawnictwa MUZA, to pierwsza część trylogii, opowiadającej o starej legendzie, klątwie oraz dramacie młodych ludzi, którzy spotkali się w okolicznościach niesprzyjających rozkwitowi uczucia. 

Nastoletnia Julie wychowuje się w USA pod opieką ojca – pisarza, specjalizującego się w miłosnych historiach. Paradoksalnie, jego małżeństwo nie wytrzymało próby czasu, a dziewczynę od matki dzieli ocean. Nic dziwnego, że jest tak związana z ojcem, że stara się spełnić jego prośby, nawet te najdziwniejsze. Taką właśnie było zaproszenie do posiadłości wydawcy romansów, Jasona Bella, mieszczącej się na wyspie Martha`s Vineyard. Sorrow, bo tak nazywa się elegancki dworek, nie bez przyczyny kojarzy się ze smutkiem. Stojący na klifie dom przez wiele lat był świadkiem kolejnych tragedii, a na dodatek na okolicę rzucona została klątwa. W XIX w. na pobliskich rafach rozbił się statek, zaś w katastrofie zginęły wszystkie dzieci oraz kobiety. Wśród nich była Madeleine Bower, zmierzająca do Savannah, gdzie miała poślubić swojego ukochanego. Umierając, przeklęła ona klify Grey Head – od tej chwili żadna para nie miała odnaleźć tu szczęścia w miłości. 

Przez lata legenda ta wzbogacana była w nowe szczegóły, bowiem kolejne niezwykłe wydarzenia dawały temu bodziec. Na przestrzeni wielu lat, na klifach, wiele osób w niewyjaśnionych okolicznościach straciło życie, a jedną z nich była żona wspomnianego właściciela Sorrow. W ostatnich tygodniach przed świętami okolicą wstrząsnęła jednak inna tragedia – samobójstwo popełniła piękna Charlie, narzeczona Davida Bella, syna wydawcy. Fakt ten jest o tyle niezrozumiały, że nie była ona osobą o samobójczych skłonnościach, a ponadto zaledwie dzień wcześniej … zaręczyła się z ukochanym. Nic więc dziwnego, że cała okolica obwinia o jej śmierć właśnie Davida, bowiem któż inny mógł być odpowiedzialny za jej zbyt wczesne odejście? Nie mogący pogodzić się z tragedią chłopak jest w ciężkiej depresji, gotów jest również zakończyć swoje młode życie.

Jak w takiej sytuacji Julie wraz z ojcem mogą udawać się w gościnę do pogrążonej w żałobie rodziny? Otóż Bell ma nadzieje, że towarzystwo dziewczyny będzie dla Davida ratunkiem, że skończą się jego omamy, wybuchy, że Julie rozwieje mrok, który opanował jego serce i umysł. Nastolatka zgadza się na pełnienie przez kilkanaście dni funkcji strażniczki i opiekunki, ale gdyby wiedziała, co czeka ją w Sorrow, zapewne podjęłaby inną decyzję…

Już pierwsze kilka sekund w posiadłości wystarczyło, żeby dziewczynę przeniknął paraliżujący strach. Niepokoju nie rozwiał ani sam David, który okazał się przystojnym i interesującym, ale wyjątkowo nieprzystępnym osobnikiem, o zmiennych humorach. W odzyskaniu przez chłopaka równowagi z pewnością nie pomaga również ojciec, z pogardą odnoszący się do załamania nerwowego syna, ani osobista rehabilitantka ojca, która traktuje Davida z ledwie skrywanym politowaniem. Jedynie jego najlepszy przyjaciel, Henry, dotrzymuje mu towarzystwa, choć niekiedy wymaga to niezwykłego opanowania. 

Julie z trudem odnajduje się w tak niesprzyjających warunkach, trudno jej zaakceptować tajemnice otaczające śmierć Charlie. W obecności Davida nie można nawet wymawiać jej imienia, nie wiadomo też, co nagle wyprowadzi go z równowagi – może to być zarówno czerwona sukienka, jaką przymierzała Julie, jak i piękna bransoletka, którą podarował jej Henry. Na dodatek gosposia rodziny ostrzega dziewczynę przed klątwą i samą Madeleine, doradzając jej opuszczenie wyspy. I być może ma racje, bowiem już wkrótce zachowanie Julie zaczynają być niepokojące. Nie tylko męczą ją koszmary, zaczyna mieć omamy słuchowe i wzrokowe, ale też lunatykuje, i tylko refleks Davida ratuje ją przed … upadkiem z klifów.

Jak potoczy się ta opowieść? Czy Julie uda się poznać okoliczności śmierci Charlie? Czy to możliwe, by w XXI w. ludzie wciąż wierzyli w klątwę? Czy plan Bella powiedzie się i Julie pomoże Davidowi czy raczej sama będzie potrzebowała pomocy? O tym przekonamy się w mrocznej i pełnej emocjonujących wydarzeń powieści „Serce ze szkła”, która zapewnia nam niezapomniane wrażenia i zmusza nasze serce do szybszego bicia. Doskonała kreacja bohaterów, wspaniale prowadzona akcja, pełne napięcia i niedopowiedzeń dialogi – to wszystko składa się na lekturę, w trakcie której wielokrotnie staramy się ustalić prawdziwy przebieg wydarzeń, ponosząc klęską za każdym razem. Zakończenie budzi nasz wewnętrzny sprzeciw, bowiem uświadamia, że na rodzące się pytania, w tym tomie odpowiedzi nie znajdziemy. Jedyne, co podtrzymuje w nas nadzieję to fakt, iż ukazała się już kolejna część książki i możemy natychmiast kontynuować czytanie, nawet kosztem snu. Zresztą i tak nie zaśniemy, już Madeleine o to zadba…

Monika Całkiewicz, Iwona Schymalla " Zbrodnia prawie doskonała"

Tytuł: Zbrodnia prawie doskonała

Autor: Monika Całkiewicz, Iwona Schymalla

Wydawnictwo: PWN

Z policyjnym zacięciem już od wielu lat śledzimy wszystkie doniesienia o morderstwach, samobójstwach, kradzieżach i rozbojach, pozyskując wiedzę na ten temat przede wszystkim z mediów. Rekordy popularności bił serial dokumentalny z gatunku court show „Sędzia Anna Maria Wesołowska”, namiętnie oglądamy też kolejne odcinki „CIA. Kryminalne zagadki”, niezależnie od miejsca, w którym toczy się akcja. Nie wspominając już nawet o śledzeniu amerykańskiego serialu „Ally McBeal”, który wytworzył w naszych umysłach pewien obraz prawnika, który wygrywa sprawę w ciągu jednego odcinka, a po pracy jeszcze ma tyle zapału i energii, żeby wyjść z kolegami z kancelarii na drinka.

O tym, jak naprawdę wygląda śledztwo i rozprawa sądowa, jak toczą się postępowania pozbawione blasku fleszy, czym się różnią się takie terminy, jak przestępstwo, zbrodnia i wykroczenie, czy istnieje gen przestępczości i w jakich sytuacjach używa się wariografu, przekonamy się podczas lektury niezwykle wciągającej książki „Zbrodnia prawie doskonała”. Opublikowana przez wydawnictwo PWN pozycja, jest swego rodzaju wywiadem-rzeką, przeprowadzanym z prof. Moniką Całkiewicz, karnistką, która dzieli się z czytelnikami swoim doświadczeniem, a także uświadamia, jak fałszywy obraz przestępczego świata i samych procesów mamy w naszych umysłach. 

Iwona Schymalla z właściwym sobie profesjonalizmem, ale i ciekawością świata, zadaje nurtujące nas od lat pytania, uszczegóławia i systematyzuje przekazywane informacje. Z książki wyłania się klarowny obraz zakresu obowiązków poszczególnych służb, rzeczywistego przebiegu procesu sądowego i przesłuchań, znajdziemy tu również wiele przykładów z życia zawodowego. Po książkę sięgnąć powinni przede wszystkim studenci prawa i osoby związane z wymiarem sprawiedliwości, a także osoby zainteresowane tematem. Być może wywiad zainspiruje też licealistów, którzy właśnie stoją przed wyborem swojej życiowej drogi, wszak studia prawnicze dają szerokie spektrum możliwości …

W kolejnych rozdziałach książki jesteśmy świadkami rozmów o każdym niemal aspekcie związanym z szeroko rozumianą przestępczością. Dowiadujemy się nieco o teoriach kryminologicznych i o tym, jak wyglądał rozwój kryminalistyki, zastanawiamy się nad czynnikami zwiększającymi prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa i obalamy teorię o genie przestępczości odpowiedzialnym za popełniane przez człowieka zbrodnie. Całkiewicz mówi również o zbrodniach, w których przestępcą okazuje się „porządny człowiek” i o cechach przestępców, które doskonale pozwalają im zmylić wychowawców czy psychologów zatrudnionych w więzieniu.

Monika Całkiewicz wyjaśnia również rozbieżności, pomiędzy rzeczywistym przebiegiem śledztwa czy postępowania sadowego, a tym przedstawionym na łamach książek czy w serialach i filmach, wyjaśnia również dokładne znaczenie poszczególnych terminów. Mówi również o statystykach zabójstw, przyczynach wysokiej ich wykrywalności i najczęściej występujących motywach, popychających do morderstwa. Czytamy ponadto o tym, skąd pochodzą informacje o popełnieniu przestępstwa, o wariografie i sprawach, w których był wykorzystywany, o metodach przesłuchań i o tym, w jaki sposób pozyskuje się zeznania od najmłodszych świadków. 

Okazuje się, że poznanie tajników pracy policji nie stanowi dla potencjalnych sprawców żadnego problemu, a i my mamy możliwość posiąść wiele cennych informacji, na przykład czym różni się poszlaka od dowodu poszlakowego. Przeczytamy również o słynnych procesach poszlakowych w Polsce (m.in. o sprawie Rity Gorgonowej) oraz o miejscu zbrodni i oględzinach.

W rozmowie, Całkiewicz i Szymalla poruszają również temat seryjnych zabójców oraz zabójców masowych, a także profilerów, czyli psychologów zajmujących się psychologią śledczą. Dowiemy się, w jakim stopniu przydatne są profile psychologiczne, a także, jak wyglądają przestępstwa popełniane przez kobiety. Sięgniemy do archiwum X, a tak naprawdę poznamy szczegóły działań grupy specjalistów, jednostki zajmującej się badaniem najpoważniejszych przestępstw, których zabójcy nigdy nie zostali złapani. Niezwykle cenny jest rozdział poświęcony wiktymologii, próbujący odpowiedzieć na pytanie, jak nie stać się ofiarą. Zagłębimy się ponadto w świat obowiązujących procedur, praw, jakie ma sprawca zabójstwa w procesie karnym oraz tych, które ma osoba pokrzywdzona lub osoba bliska działająca w jej imieniu.

Wszystko to składa się na fascynującą książkę o kulisach zbrodni i o polskiej rzeczywistości. „Zbrodnię prawie doskonałą” czyta się z zapartym tchem, bowiem jesteśmy świadomi, że rozmówczyni dziennikarki jest praktykiem, zaś jej wypowiedzi pozbawione są filmowej otoczki i przekłamań wynikających z dostosowania realiów do wymogów scenariusza telewizyjnego. Jak zauważa Całkiewicz „Dzisiaj wiedza o tym, jak pracuje policja, prokuratura czy sąd jest bezcenna. Dlatego chciałabym, żeby nasza rozmowa nie została odebrana jako podręcznik dla przestępców (…)”. Jestem przekonana, że lektura książki będzie raczej ostrzeżeniem niż instruktażem. To bowiem przestroga przed popełnieniem przestępstwa i jasny komunikat: nie ma zbrodni doskonałej!

Tony Robbins " Money. Mistrzowska gra"

Tytuł: Money. Mistrzowska gra

Autor: Tony Robbins

Wydawnictwo: Studio EMKA

„Większości z nas dochód z pracy nigdy nie pozwoli wypełnić luki między miejscem, w którym dziś jesteśmy, a tym, w którym naprawdę chcielibyśmy być” – oto smutna prawda o naszej przyszłości, oto zdanie podsumowujące nasze życie oraz kondycję finansową u jego schyłku. Kiedy kolejny rząd dyskutuje na temat reformy emerytalnej, planując jeszcze bardziej zadłużyć państwo, musimy być świadomi, że skrócenie wieku emerytalnego będzie oznaczało realny spadek wysokości naszej emerytury. Każdy z nas zatem, chcąc utrzymać przynajmniej obecny standard życia powinien oszczędzać i pomnażać te zaoszczędzone pieniądze. Tymczasem statystyki pokazują, że większość obywateli nie ma nawet odłożonych pieniędzy na tzw. nagłe wypadki, jak zatem możemy mówić o oszczędzaniu na przyszłość? 

Tony Robbins, znany coach, przedsiębiorca i filantrop przekonuje, że o oszczędzaniu przy każdym poziomie dochodów nie tylko można mówić, ale nawet trzeba. Co więcej, udowadnia, że już niewielkie kwoty systematycznie inwestowane mogą przynieść po latach krociowe zyski i zapewnić nam nie tylko finansową wolność, ale i umożliwić wspieranie potrzebujących. Jego książka „Money. Mistrzowska gra”, to nasza przepustka do lepszego życia, to przewodnik po świecie finansów, to swego rodzaju ABC inwestowania. Opublikowany nakładem wydawnictwa Studio EMKA poradnik, to owoc wytężonej pracy autora, który w oparciu o własne doświadczenia, a także doświadczenia ludzi biznesu i rekinów finansjery, dzieli się z nami sekretem finansowego sukcesu. Od celu dzieli nas zaledwie siedem kroków, których pokonanie wynosi nas na podium, znacząco zmienia nasze życie, nadając mu nową jakość. 

Robbins obala mit, którym karmili nas nasi rodzice – ciężka praca nie idzie w parze z niezależnością finansową szczególnie, że na godziwą emerytury nie możemy już liczyć. Skoro zatem stary, dobrze znany nam świat odchodzi do lamusa, pora pogodzić się z tym, że nasza kondycja finansowa będzie zależała wyłącznie od naszej wiedzy i konsekwencji. Niestety, nie możemy tu liczyć na spektakularne przychody wygenerowane w rok – inwestowanie to plan długoterminowy, a czym dłużej oszczędzamy i pozwalamy naszym pieniądzom pracować, tym więcej ich jest. Oto magia procentu składanego, o którym pisze autor. Dlatego też, tak naprawdę nie jest istotne ile zarabiamy, ale ile wydajemy i ile inwestujemy. Posługując się przykładem aktorki znanej z takich filmów, jak „Dziewięć i pół tygodnia” czy „Batman”, Kim Basinger, czy też M.C.Hammera i Meat Loaf, Robbins dowodzi, że nawet przy tak astronomicznych przychodach można otrzeć się o bankructwo. Co zatem zrobić, by nie tylko uniknąć konieczności zaciągania zobowiązań finansowych, ale pomnażać pieniądze?

Kolejne rozdziały odsłaniają przed nami kroki przybliżające nas do celu, czyli do majątku, jaki jesteśmy w stanie zgromadzić w długiej perspektywie czasu. W części pierwszej odkryjemy cudowną moc procentu składanego, przekonamy się, że „im więcej wiemy, tym lepiej zdajemy sobie sprawę z własnej niewiedzy”, zaś ta znajomość własnych słabości pozwoli nam ustrzec się przed nimi. Autor zachęca nas również do systematycznego oszczędzania, zaś automatyzacji odkładania pieniędzy służyć może bezpłatna aplikacja, którą możemy pobrać z podanej strony. Poznamy również podstawowe potrzeby, które motywują nas do działania oraz jeden z sekretów bogactwa – wdzięczność. 

Dzięki części drugiej mamy szansę nie tylko poznać tajniki inwestowania i rynku finansowego, ale również … zostać w tej dziedzinie ekspertami. Jak wyjaśnia autor, zanim przystąpimy do gry musimy poznać zasady, dlatego też dokładnie tłumaczy nam, że świat pieniędzy to dżungla, w której czyhają na nas niebezpieczeństwa. Aby się przed nimi ustrzec, albo przynajmniej zminimalizować ryzyko, konieczne jest zdobycie jak największej wiedzy na temat środowiska w jakim planujemy się poruszać. Dowiemy się zatem nieco o pozornie korzystnych ofertach, o ukrytych opłatach, zdobywaniu „Góry wolności”, a także o akcjach i o tym, że jednym z kluczy do sukcesów jest dostosowanie się do rynku. Robbins przestrzega nas również przed poddawaniem się owczemu pędowi i nakłania do myślenia w taki sposób, jak myślą eksperci!

W części trzeciej Robbins zachęca nas do zapisania kwoty, która będzie dla nas wystarczającą, by stać się finansowo bezpiecznym i niezależnym, a także do obliczenia kwoty rocznego dochodu, który to bezpieczeństwo by zapewniał, tj. pozwalał na uregulowanie rachunków za czynsz, media, ubezpieczenie itd. Mając ustaloną cenę naszych marzeń, możemy rozpocząć tworzenie finansowego planu. Czynność tę może ułatwić specjalna aplikacja It`s Your Money, dostępna na stronie autora.

Część czwarta zachęca nas do działania, do zwiększonej aktywności w obszarze inwestowania. Dowiadujemy się z niej o potędze alokacji aktywów i zdobywamy umiejętność korzystania z niej, pomnażając swoje pieniądze. Co więcej, zyskujemy możliwość uczenia się od najlepszych – znajdziemy tu bowiem rzeczywiste alokacje aktywów, stosowane przez najlepszych inwestorów świata. Część piąta natomiast zapoznaje nas z sekretami społeczności finansowej i umożliwia stworzenie gwarantowanego planu finansowego na całe życie. Poznajemy również strategię „na każdą pogodę” oraz produkt, zwany hybrydową rentą kapitałową. 

W części szóstej nie tylko przedstawione zostały prognozy rozwoju gospodarczego, ale będziemy mieli szansę poznać dwanaście wyjątkowych osób, funkcjonujących w świecie finansów, i co więcej – poznamy strategię podejmowanych przez nich działań. David Swensen – dyrektor ds. inwestycji Uniwersytety Yale czy John C.Bogle – twórca funduszu indeksowego, to tylko przykład potężnych umysłów, które będziemy mogli zgłębić. Część siódma, ostatnia, zmusza nas do zastanowienia się, dlaczego tak wielu ludzi dąży do bogactwa, a także odsłania przed nami kierunki rozwoju współczesnego świata. Autor porusza tu również temat wartości i podpowiada, gdzie szukać sensu w świecie pieniędzy i obfitości dóbr.

Wszystkie te informacje, zdobyte w kolejnych częściach książki, pozwalają nam wykonać symboliczne kroki, przybliżające nas do finansowej wolności. „Money. Mistrzowska gra” stanowi ratunek dla tych, którzy z trudem wiążą koniec z końcem, dla tych, którzy mimo wysokich zarobków nie potrafią zarządzać domowym budżetem, a także dla tych, którzy mają nadzieję na spełnienie swoich marzeń w przyszłości – również tych o finansowej niezależności. Ten poradnik, adresowany do odbiorców w każdym wieku, statusie społecznym, o różnych poziomach wykształcenia, został napisany przystępnym językiem, a dzięki licznym przykładom umożliwia szybkie przyswojenie sobie wiedzy na temat finansów i inwestowania. Wykonując zalecone przez Robbinsa działania jesteśmy wprost skazani na sukces, jakim jest wolność finansowa, co więcej, mamy szansę realizować siebie, spełniać swoje marzenia i pomagać innym. Poszczególne ustępy książki, a także plany czy specjalne aplikacje zostały udostępnione czytelnikom na stronie autora - stanowią one doskonałe uzupełnienie książki, czynią ją wielofunkcyjną i umożliwiają bieżące śledzenie tekstu czy stopnia wykonania planu na ekranie telefonu czy tabletu. Wierzę, że lektura książki Robbinsa zachęci czytelników do rozpoczęcia przygody z inwestycjami i produktami finansowymi, a być może będzie stanowiła dopiero początek tej fascynującej podróż po rynkach finansowych.

Marta W.Staniszewska "Nigdy nie pozwolę ci odejść"

Tytuł: Nigdy nie pozwolę ci odejść

Autor: Marta W.Staniszewska

Wydawnictwo: Psychoskok 

Życie nieustannie nas zaskakuje, a mimo to, wciąż łudzimy się, że możemy mieć wpływ na swoją przyszłość, że możemy kontrolować otoczenie. Tymczasem, nawet jeśli podejmowane przez nas wybory są konsekwencją dogłębnych przemyśleń i analizy, to nie możemy wykluczyć, że i tak różne czynniki zewnętrzne sprawią, że nasze plany staną się nierealne, że nic nie będzie tak, jak byśmy chcieli. Skoro nie można tych zmian uniknąć, trzeba się na nie otworzyć, trzeba być elastycznym i zaakceptować fakt, że w osiągnięciu celu mogą nam przeszkodzić inni ludzie.

Marta W.Staniszewska "Nigdy cię nie zapomniałam "

Tytuł: Nigdy cię nie zapomniałam 

Autor: Marta W.Staniszewska 

Wydawnictwo: Psychoskok 

Z książkami o lekkim zabarwieniu erotycznym jest tak, jak z disco polo – nikt nie słucha, ale wszyscy potrafią zanucić szlagiery. Z chwilą, kiedy na rynku pojawiła się powieść „Pięćdziesiąt twarzy Greya” autorstwa brytyjskiej pisarki E.L. James, rozgorzała dyskusja na temat tego, kto czyta tego rodzaju literaturę oraz nad walorami tego typu powieści (a raczej ich brakiem). Można było usłyszeć stwierdzenia, że to literatura dla znudzonych gospodyń domowych i kobiet niezaspokojonych przez mężów, ale w takim razie skąd ten oszałamiający sukces? Być może za rosnącą popularnością literatury erotycznej stoją niezaspokojone pragnienia, a może po prostu kobiety dojrzały do tego, by głośno mówić o swoich fantazjach, albo przynajmniej karmić swoje zmysły śmiałymi scenami z wielkim pietyzmem odtwarzanymi przez autorów na papierze.

Niezależnie od tego, z jakich pobudek sięgamy po książki pełne seksu i emocji, to tak naprawdę powinna być wyłącznie nasza sprawa. Na przekór wszystkim pruderyjnym osobom, za przekór mężczyznom zazdrosnym o wyczyny (przede wszystkim osiągnięcia w łóżku) literackich bohaterów, sięgnąć można po książkę „Nigdy cię nie zapomniałam” autorstwa Marty W.Staniszewskiej. Nie znajdziemy tu lukrowanych opowiastek o miłości czy eufemistycznych określeń w tylu „mój skarb” czy „moje sekretne miejsce”. Tu mamy ostry, niekiedy zwierzęcy seks, choć brak w nim wulgarności. Jest chemia pomiędzy bohaterami, jest namiętność, w powietrzu krążą feromony, przyprawiając również i nas o szybsze bicie serca.

Autorka przedstawia nam Sophie Thompson, germanistkę, która rzucając pracę w salonie kosmetycznym trafia do międzynarodowej korporacji DHA Limited. Pomijając jej matkę, śmiertelnie obrażoną za pozostawienie rodzinnego biznesu oraz wyprowadzkę, Sophie musi uporać się ze swoja samotnością (której mroków nie rozprasza nawet towarzystwo kotki) oraz z nowymi wyzwaniami w pracy. Jednym z nich jest organizacja transportu mebli i to właśnie to zadanie jest impulsem do kontaktu z niejakim Aleksandrem Kentem, właścicielem firmy transportowej. Już sama rozmowa jest naładowana tajemniczością i niezrozumiałym pożądaniem, choć Sophie nie może zrozumieć, dlaczego ten intrygujący męski głos wprawia jej uda w drżenie. Wkrótce się jednak okazuje się, że ów Aleks Kent, to tak naprawdę Jacob, mężczyzna, którego przed pięcioma laty Sophie poznała i którego nigdy nie zapomniała. Również i on nieustannie rozpamiętuje nie tylko seks, jaki ich połączył, ale również niezwykłe zbliżenie serc. Niestety wówczas musiał wyjechać bez pożegnania i od tej pory nie potrafi zapomnieć o kobiecie. Zrobi zatem wszystko, by Sophie mu przebaczyła szczególnie, że ucieczka nie była podyktowana podmiotowym traktowaniem kochanki, ale tragedią, jaka wydarzyła się w jego domu …

Jak potoczy się ta opowieść, która oprócz stron pełnych gorącego seksu ma również delikatnie zarysowany wątek kryminalny? Na to pytanie możemy odpowiedzieć sięgając po powieść „Nigdy cię nie zapomniałam” , która… pozwala zapomnieć o całym świecie. I choć nie można doszukiwać się w niej głębi, w fabułę wdziera się chaos, a fakt morderstwa i osoby prześladowcy Jacoba został tu potraktowany pobieżnie i nie skrywa przed nami żadnej tajemnicy, to jednak ta lekkość stanowi również atut książki. To bowiem jedna z tych pozycji, które pozwalają nam uwolnić wodzę fantazji, które stanowią ucieczkę, choćby chwilową, przed szarą rzeczywistością. Nie rozwodząc się zatem nad infantylnością bohaterki, jej idealizmem czy nierealnością stworzonego przez autorkę świata, spieszę zagłębić się w lekturę drugiej części powieści i spotęgować swoje doznania (również te erotyczne)!

Linda Papadopoulos „W końcu czyje to życie?”

Tytuł: W końcu czyje to życie?

Autor: Linda Papadopoulos

Wydawnictwo: REBIS

Przychodzi taki moment w życiu człowieka, że wszystko się zmienia, on zaś jest zmuszony do dokonywania wyborów, które mogą warunkować jego dalsze życie, determinować jego przyszłość. Takim momentem jest z pewnością osiągnięcie pełnoletności, skończenie studiów, wyprowadzenie się z domu – wszystko to budzi lęki i niekiedy paraliżuje, do tego stopnia, że cofamy się, zaś rezygnacja z wykonania tak wielkiego kroku powoduje, że wpadamy w marazm i jesteśmy coraz bardziej sfrustrowani.

Takim momentem jest też – według Lindy Papadopoulos, jednej z najbardziej znanych psychologów w Wielkiej Brytanii – osiągniecie wieku dwudziestu lat, będącego wielkim przełomem w życiu. Aby pomóc młodym ludziom w przejściu tego trudnego i burzliwego okresu, zdecydowała się napisać książkę „W końcu czyje to życie? Jak być dwudziestolatką i żyć według własnych zasad”. Ten napisany przystępnym językiem, pozbawiony zbytniego teoretyzowania poradnik, wzbogacony przykładami i wskazówkami dotyczącymi możliwego działania, jest swego rodzaju drogowskazem, pozwalającym uniknąć typowych błędów, popełnianych przez ludzi, umożliwiającym otwarcie się na nowe wyzwania i na nowych ludzi. Wskazanie dwudziestolatki w tytule może nieco mylić, bowiem tak naprawdę książka zawiera ważkie treści, przydatne również czytelniczkom (a nawet czytelnikom) będącym w wieku 30., 40., czy nawet 50. lat i więcej. Autorka porusza najbardziej stresogenne tematy, z jakimi boryka się społeczeństwo niezależnie od szerokości geograficznej, pokazuje również jak wyjść z kryzysów, jak zmienić swoje życie w taki sposób, by nasza postawa nie raniła ani osób z naszego otoczenia, ani nas samych, zachęca ponadto do dbania o siebie, do zerwania z ograniczającym perfekcjonizmem oraz do akceptacji swojego ciała i własnej seksualności.

W kolejnych rozdziałach książki zmierzymy się z mitem doskonałego życia – autorka zwraca tu uwagę na poczucie niespełnienia i braku osiągnięć, wynikające z porównywania się do nieistniejącego idealnego wzorca kreowanego przez media, a także zastanawia się nad przyczynami motywującego do działania pragnienia, by „mieć wszystko”. Papadopoulos dotyka również niezwykle ważnego tematu dotyczącego pragnienia fizycznej doskonałości. Postęp technologiczny sprawił, że otaczają nas wyretuszowane zdjęcia, celebry ci robią wszystko, by zatrzymać młodość i swoim wyglądem przypominać lepsze wcielenie siebie, nasz wizerunek jest oceniany przez otoczenie, zaś wyniki tej oceny mogą mieć wpływ zarówno na życie osobiste, jak i zawodowe. Współczesny kult piękna i fizycznej doskonałości napędza rozwój medycyny estetycznej, niestety również wpływa negatywnie na nasz stosunek do własnego ciała, powoduje zaburzenia odżywiania i zaniżenie poczucia własnej wartości. Autorka zachęca tu do stworzenia „własnej marki”, do akceptacji swojego ciała, a także do … zdrowego podejścia do mediów, kreujących idealne wzorce. Pisze: „Jeśli chcesz się dobrze czuć ze swoim ciałem, musisz zmienić sposób myślenia. Zacznij inaczej na siebie patrzeć i łagodniej się oceniać (…) Nie czuj się zobowiązana do pogoni za doskonałością – fizyczną lub jakąkolwiek inną, to nieskuteczne i bezcelowe”.

Papadopoulos pisze ponadto o naszej tożsamości, o obecności w sieci, która skłania ludzi do tworzenia swoich alternatywnych osobowości, żyjących takim życiem, jakim żyć byśmy chcieli. Zauważa, że obecnie na wszystko jest odpowiedni scenariusz, opisujący zarówno to, jak mamy wyglądać czy się ubierać, ale też jak się zachowywać. Nasze znajomości coraz częściej zamieniają się w wirtualne, popularność zaczyna być mierzona liczą obserwatorów, czy liczbą kliknięć „lubię to!”, zaś komentarz lub jego brak, staje się podstawą do zwątpienia w siebie. Autorka porusza również kwestie dotyczące asertywności i oczekiwań, jakie wobec nas ma otoczenie. Zauważa, że mimo iż chęć zadowolenia otoczenia raz na pewien czas nie jest niczym złym, to jednak może stać się problemem wówczas, kiedy jesteśmy skupieni wyłącznie na poszukiwaniu akceptacji w oczach innych. Pisze ponadto o seksualności i uprzedmiotowieniu, o unikaniu prześladowania, osiąganiu niezależności czy obawach dotyczących starości. 

Wszystkie te tematy stają się współcześnie źródłem coraz większych kryzysów (w tym kryzysów tożsamości) oraz konfliktów. Dlatego też warto być świadomym zagrożeń, ale również tego, że wcale nie musimy uczestniczyć w tym zbiorowym szaleństwie, wcale nie musimy poddawać się presji. Autorka przytacza wiele przykładów, zarówno tych negatywnych, jak i tych przekonujących, że można inaczej, lepiej, korzystniej dla naszego zdrowia i równowagi. Dlatego też lektura „W końcu czyje to życie?” może być wykorzystana jako pomoc, pozwalająca nam uratować się przed dalszym podążaniem w kierunku, w jakim zmierzało nasze życie, zmieniająca nasze postrzeganie świata. Poradnik zmusza do refleksji, do odpowiedzi na pytanie, czego tak naprawdę pragniemy i co jest dla nas ważne, dostarcza nam narzędzi do zmiany. Co więcej, lektura książki przekonuje nas, że warto sięgnąć również po wydany przez REBIS poradnik autorstwa Papadopoulos: „Co mówią mężczyźni, co słyszą kobiety”.

Przemysław Piotrowski "Kod Himmlera"

Tytuł: Kod Himmlera

Autor: Przemysław Piotrowski

Wydawnictwo: Videograf

Złota Wrocławia, Bursztynowej Komnaty czy też innych kosztowności zrabowanych przez Niemców podczas drugiej wojny światowej poszukiwało już wielu. W przeszłości, w weryfikacje informacji o znaleziskach zaangażowany był nawet Urząd Ochrony Państwa, a choć nigdy (przynajmniej oficjalnie nic na ten temat nie wiadomo) nie udało się odnaleźć owych skarbów, to jednak wiąż wiele osób wierzy w ich istnienie. W tym przekonaniu utrwalać ich też może tajemniczy złoty pociąg, który już od ubiegłego roku jest gorącym tematem w Wałbrzychu. I choć Piotr Koper i Andreas Richter skutecznie zwrócili na Dolny Śląsk uwagę świata, to wciąż jeszcze nie wiemy, czy ich odkrycie to rzeczywiście wypełnione cennymi dziełami sztuki lub depozytami Centralnego Banku Rzeszy wagony.

O tym, że polskie ziemie kryją jeszcze niejedną tajemnicę i ukryte w niej skarby III Rzeszy przekonany był pewien starzec, były więzień, zmuszony podczas II wojny światowej do pracy w podziemiach bunkra Olbrzym w Górach Sowich. Było on wówczas świadkiem, a nawet uczestnikiem niewytłumaczalnych zdarzeń, słyszał również plotki o przeprowadzanych w sieci bunkrów eksperymentach czy przechowywaniu skarbów. Dlatego też spędził całe swoje życie starając się zgłębić zasypane przez Rosjan tunele, odnaleźć ślady dawnej działalności Niemców, a może i ukryte przez nich przedmioty. Swoją pasją zaraził wnuka, Tomasza, który już jako dziecko wyruszał z dziadkiem na wyprawy poszukiwawcze. Teraz Tomasz, już dorosły mężczyzna, poświęca swoją energię na pracę w redakcji działu sportowego „Gazety Lubuskiej”, ale zainteresowanie historią i tajemnicami dalej w nim zostało, podobnie jak niebywała więź łącząca go ze staruszkiem.

Wiadomość o śmierci dziadka wstrząsa Tomaszem, ale jeszcze bardziej informacja przekazana przez babcię, wraz z tajemniczym pudełkiem, znalezionym przez dziadka na terenie bunkra. Prawdopodobnie to zawartość starej skrzynki była przyczyną śmierci mężczyzny, a zleciwszy przekazanie znaleziska wnukowi, tym samym zobowiązuje go do odkrycia tajemnicy… To tylko jeden z wątków brawurowo napisanej powieści autorstwa Przemysława Piotrowskiego „Kod Himmlera”, która zabiera nas na wyprawę w przeszłość, odkrywa przed nami niezwykłe zainteresowania Hitlera, a także kulisy prac prowadzonych na Antarktydzie. Sięgnąć po powieść powinny szczególnie te osoby, które pasjonują się tajemnicami oraz historią, które cenią trzymające w napięciu i dobrze napisane opowieści. 

Losy Tomka, który starając się podążać tropem tajemnicy naraził się na śmiertelne niebezpieczeństwo, przeplatają się tu z niezwykłymi wydarzeniami z 1943 r., kiedy to do bunkrów zlokalizowanych w Górach Sowich przetransportowano tajemniczy ładunek, a także z tajemniczym zaginięciem w 1947 r. na Antarktydzie żołnierzy brytyjskiej marynarki wojennej, z których tylko jednemu udaje się ujść z życiem. W czasach współczesnych autor stawia przed nami wyzwanie, jakim jest zmierzenie się z agentem rosyjskiego wywiadu, którego działania są w pewien sposób powiązane z odkryciem dziadka Tomka. To nie jedyne tajemnicze znalezisko – pracownicy stacji badawczej na Antarktydzie odkrywają w lodowej pokrywie pewne anomalie, zaś próba ich analizy prowadzi do kolejnych niewyjaśnionych tajemnic, jakie kryje ten kontynent. Podczas wykonywania odwiertu natrafiają oni na … ciało brytyjskiego oficera, w mundurze z okresu drugiej wojny światowej, a także niewiadomego pochodzenia tunele, w których zdaje się czaić zło. 

W jaki sposób te historie są ze sobą powiązane? Czy Tomaszowi, za którym ciągnie się szlak trupów, uda się wymknąć ambitnemu agentowi i ujść z życiem? Czym jest tajemnicze R2212 Ka-goi-teh o którym mowa w starym raporcie? Jakiego pochodzenia są próbki znalezione na zmarłym brytyjskim żołnierzu i co wspólnego z tym wszystkim ma doktor Mengele i poszukiwanie dowodów na istnienie starożytnych Ariów? Te wszystkie pytania towarzysza lekturze, a próba odpowiedzi na nie bez dalszego zgłębiania tekstu jest niemożliwa. Piotrowski, wykorzystując swoją bogatą wiedzę historyczną, usnuł makabryczną opowieść podszytą strachem i świadomością, że nigdy tak naprawdę świat nie poznał szczegółów okultystycznych praktyk Hitlera. Powieść czyta się tym samym z zapartym tchem, szczególnie że lawinowo toczącej się akcji towarzyszą charakterystyczni bohaterowie, zaś kolejne wydarzenia intrygują, wzbudzają naszą ciekawość, ale i lęk przed poznaniem prawdy. 

Wszystko to sprawia, że przenikające się wątki tworzą mroczną i fascynującą kompilację prawdy oraz fantazji autora, w którą angażujemy wszystkie swoje zmysły, będąc wyczulonym na niezwykłą atmosferę grozy i wszechobecne zło. Śmiało mogę tym samym uznać thriller „Kod Himmlera” za jedną z najlepszych książek tego gatunku, jakie czytałam w tym roku, a nawet w ciągu kilkunastu ostatnich miesięcy. Piotrowskiemu, który wysoko postawił sobie tym debiutem poprzeczkę, będzie trudno udowodnić swoje mistrzostwo po raz wtóry, ale … z niecierpliwością na to oczekuję!

Federico Moccia "Tylko Ty"

Tytuł: Tylko Ty

Autor: Federico Moccia

Wydawnictwo: MUZA SA

Mówi się, że odnoszą sukces ci, którzy działają konsekwentnie, którzy krok po kroku zmierzają do celu, którzy nie boją się podjąć ryzyka. Zwykle bywa bowiem tak, że o swoje szczęście trzeba zawalczyć, nie możemy spodziewać się, że nagroda nie będzie wymagała od nas żadnego wysiłku. Dlatego też życie niekiedy specjalnie stawia przed nami wymagania, piętrzy przeszkody, choć bywa i tak, że to my sami jesteśmy swoimi największymi wrogami. 

Niccolò, pracownik biura agencji nieruchomości, bohater niezwykle emocjonalnej powieści nie tylko dla młodych czytelników „Chwila szczęścia”, sam przyczynił się do tego, że wybranka jego serca opuściła Włochy, nie dając mu żadnej nadziei na kontynuację znajomości. Skoncentrowany na analizowaniu przeszłości i rozdrapywaniu ran związanych z rozstaniem z piękną Alessią nawet nie zauważył, jak utracił osobą, która miała szansę stać się kobietą jego życia. Poznana w Rzymie polska turystka, Ania, otworzyła jego serce na nowa miłość, niestety był zbyt zaślepiony, by to zobaczyć. Dopiero kiedy dziewczyna wyjechała nie pozostawiając adresu, Nicco zorientował się, że tak naprawdę nie potrafi o niej zapomnieć. 

Czytelnicy, którzy poznali tę historię dzięki lekturze pierwszej części opowieści włoskiego pisarza, Federico Moccii, z pewnością z niecierpliwością wyczekiwali na dalsze perypetie przystojnego Włocha, zastanawiając się, jak dalej potoczy się ta miłosna opowieść – czy Alessia wróci do Nicco, a może Nicco zdoła skontaktować się z Anią i to u jej boku będzie chciał ułożyć sobie życie. Te wątpliwości dotyczące decyzji chłopaka rozwiewa druga część powieści, „Tylko Ty”. Po książkę sięgnąć mogą również osoby, które wcześniej nie znały skomplikowanych losów Nicco, nie spotkały Grubego i nie były świadkami gorących chwil spędzonych z Anią w jednym z apartamentów do wynajęcia. Bohater i tym razem nieustannie cofa się wspomnieniami do przeszłości, już nie tylko do chwil spędzonych w młodości z ojcem, ale również szczegółowo analizuje znajomość z Anią i popełnione błędy. Dzięki temu poznajemy pewne fakty, ułatwiające nam śledzenie akcji na bieżąco.

Straciwszy zarówno Alessię, jak i Anię, Nicco może zapomnieć o obu kobietach, albo podjąć działania, aby odzyskać choć jedną z nich. Skoro Alessia jest już w związku z innym mężczyzną, zaś on tęskni tak naprawdę nie za nią, a za piękną Polką, nie pozostaje mu nic innego, jak tylko odszukać ją w jej rodzinnym kraju. Przekupiwszy portiera z hotelu, w którym Ania i jej przyjaciółka były zameldowane, Gruby zdobywa cenną informację, przyspieszając tym samym decyzję Nicco o wyjeździe. Przyjaciele wyruszają do Polski, niestety już na miejscu okazuje się, że zdobyty ze znacznym nakładem środków finansowym adres jest fałszywy, zaś na miejscu mieszkają zakochani w sobie Venanzio i Tomek. I kiedy Nicco stracił już nadzieję, na odnalezienie dziewczyny, jej wizerunek dostrzega na … bilbordzie. Okazuje się, że Ania jest znaną w kraju modelką – jej agentką jest przebojowa Klaudia, znajoma jednego z poznanych homoseksualistów. 

Niestety Nicco nie zawsze może liczyć na tyle szczęśliwych zbiegów okoliczności. Okazuje się, że Ania nie mieszka w Warszawie, ale Klaudia ma już plan – musi omówić z Anią szczegóły nowej kampanii, zatem Nicco i Gruby mają jechać z nią do Krakowa. Agentkę wzruszyła opowieść zakochanego Włocha i dlatego decyduje się pomóc w doprowadzenia sprawy do szczęśliwego finału. Wydaje się jednak, że to nie jedyny powód. Czyżby zatem na łamach książki rozkwitała nowa miłość, tym razem z kochliwym Grubym w roli mężczyzny, który po raz pierwszy w życiu jest gotowy zmienić się dla swojej wybranki?

Jak zakończy się ta opowieść? Czy Włosi znajdą w Polsce szczęście, którego szukają? Czy Ania jest wolna, czy może tygodnie, które minęły od powrotu z wakacji przyniosły jej już nowy związek? Na te wszystkie pytania odpowiedzi możecie poszukać w powieści „Tylko Ty”, która bawi i wzrusza, przypominając nam o pięknie i sile uczucia, dla którego warto pokonywać jest kolejne przeszkody. Federico Moccia nie koncentruje się na wymyślaniu skomplikowanej fabuły, bazuje na prostych, nawet schematycznych rozwiązaniach, ale dzięki urokowi stworzonych przez niego bohaterów i zabawnym dialogom (szczególnie Gruby ze swoim optymistycznym podejściem do życia i pewną nonszalancją podbił moje serce), otrzymujemy książkę wciągającą, pełną uroku i niepowtarzalnego wdzięku. 

Dlaczego Zakopane mnie nie lubi?

fot.J.Gul

Wszyscy, którzy dobrze mnie znają wiedzą doskonale, że nie mam ciepłych myśli na temat Zakopanego, bo i też Zakopane nie daje mi powodów do miłości. Niezmiennie (a jestem tam w celach zawodowych dwa razy w roku), miasto wita mnie ulewnym deszczem oraz potężnym wiatrem i powinnam mu wystawić rachunek za ostatnie trzy złamane parasolki. Zatem i tym razem, uzbrojona w nowy parasol, w wojowniczym nastroju ruszyłam na podbój. Wiedziałam, że z uwagi na godziny pracy nie będę miała zbyt wiele czasu na eksplorowanie okolic, jednak przyjazd w środowe popołudnie dawał nadzieję, że uda mi się odwiedzić dawno już wyczekiwany stary cmentarz na Pęksowym Brzysku oraz przynajmniej jeden obiekt należący do Muzeum Tatrzańskiego.

Guillem Balagué „Pep Guardiola. Sztuka zwyciężania”

Tytuł: Pep Guardiola. Sztuka zwyciężania

Autor: Guillem Balagué

Wydawnictwo: SQN

Nie ma chyba osoby, dla której imię i nazwisko Pep Guardiola nie wiązałoby się z mocniejszym biciem serca. Niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z fanem sportu czy też nie, postać charyzmatycznego trenera zwraca uwagę, nie tylko z uwagi na osiągnięcia, ale również na zasady, jakimi Guardiola się kieruje. Profesjonalizm, zaangażowanie i wiara w zwycięstwo – to cechy, dzięki którym ten były piłkarz trwale zapisał się w historii oraz w naszej świadomości. 

O tym niezwykłym człowieku i jego drodze do szkoleniowca klubu FC Barcelona, a także o powodach rezygnacji możemy przeczytać w biograficznej, brawurowo napisanej książce Guillema Balagué „Pep Guardiola. Sztuka zwyciężania”. Opublikowaną nakładem wydawnictwa SQN pozycję czyta się niczym najlepszą powieść, ale również można ją traktować jako źródło motywacji i inspiracji. Czytelnicy znajdą w niej odpowiedź, w jaki sposób jeden z najgorzej opłacanych trenerów w lidze zdołał odnieść spektakularny sukces i pociągnąć na sobą tłumy. Był nie tylko trenerem FC Barcelony – był również naturalnym liderem, który budził szacunek i za którym ludzie poszliby w ogień. 

Poznajemy historię życia Guardioli od chwili, kiedy to jako dziecko spędzał wolny czas kopiąc piłkę, aż do momentu, kiedy podjął jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu o opuszczeniu drużyny. Przenosimy się w przeszłość, do rodzinnego domu Pepa w Santpedor w cieniu Montserrat w Katalonii, jesteśmy również świadkami jego usamodzielniania się, kiedy to w wieku siedmiu lat został wysłany do szkoły katolickiej, La Salle Manresa. Tam, podczas jednej z rozgrywek w której uczestniczył, został zauważony przez skautów z Club Gimnàstic Mantresa i od tej chwili możemy mówić o stałym rozwoju, doskonaleniu i kształtowaniu charakteru. To ta droga zaprowadziła go do rewolucji, którą przeprowadził na Camp Nou, a ciężka i konsekwentna praca, wysokie wymagania, nie tylko wobec otoczenia, ale przede wszystkim wobec siebie sprawiły, że zyskał sobie szacunek wszystkich. Mimo licznych asystentów, jako trener pracował najciężej z nich, nieustannie kontrolując każdy aspekt swojej pracy oraz gry drużyny. 

Obejmując funkcję trenera Guardiola nie miał całkowitego poparcia ze strony kibiców Barcelony, dlatego też tym większe było jego mentalne zwycięstwo – doprowadził do tego, że zaakceptowali go zarówno piłkarze, jak i kibice widząc, jak ich ukochana drużyna pnie się po szczeblach, jak się doskonali, jak staje się jednością. Czytamy o bolesnych niekiedy zmianach w składzie FC Barcelony, o wzorze dla Guardioli, którym był Johan Cruyff, o kolejnych sukcesach, ale również o przyczynach odejścia trenera. Nie znajdziemy tu wielu osobistych wynurzeń Guardioli, już jako piłkarz nauczył się on dobrze ukrywać prywatne życie. Mówił: „Opinia publiczna jest okrutna, ale lubię to samo co wszyscy: wino, książki, rodzinę”. Poznajemy go natomiast przez jego czyny, przez nieustanne dążenie do tego, by być lepszym i przez styl zarządzania zespołem, którego mogliby się uczyć od niego przedstawiciele biznesu. 

To wszystko składa się na niezwykłą biografię człowieka, który nazywany był nawet „Dalajlamą” oraz „mistykiem”, a w rzeczywistości człowieka-wizjonera, który nie bał się ryzyka, który z porażek wyciągał doświadczenia, który podjął sportowe wyzwanie i w pełni mu sprostał. W książce znajdziemy również statystyki z czterech lat, w trakcie których FC Barcelona pod przewodnictwem Guardioli znalazła się na szczycie. Uzupełnieniem polskiego wydania książki jest posłowie Michała Okońskiego, które wspaniale podsumowuje zarówno tekst Balagué, jak i karierę Guardioli. Odkładając książkę jesteśmy świadomi, że nawet jeśli Balagué nie był do końca obiektywny w ocenie pracy i postawy trenera, to bez wątpienia nie można odmówić mu talentu i przedstawiania zdarzeń w taki sposób, że czujemy się ich częścią. Niezależnie od tego, czy jesteśmy fanami obecnego trenera Bayernu Monachium, czy też nie, to śmiało możemy nazwać go wielkim człowiekiem i doskonałym przywódcą. Bez wahania możemy również sięgnąć po inne pozycje autorstwa Balagué wiedząc, że z jego pisarstwem wiąże się wysoka jakość merytoryczna i lekki styl, co sprawia, że łapczywie pochłaniamy owoce jego wytężonej pracy. 

Magdalena Knedler "Winda"

Tytuł: Winda

Autor: Magdalena Knedler

Wydawnictwo: JanKa

Elisha Otis, konstruktor pierwszej bezpiecznej windy pasażerskiej nie zdawał sobie zapewne sprawy, że kiedyś jego wynalazek będzie jedynym miejscem, gdzie mają szansę spotkać się, a niekiedy nawet porozmawiać, mieszkańcy bloków. Obecnie stajemy się bardziej anonimowi, zaś dobrosąsiedzkie stosunki ograniczają się wyłącznie do nie szkodzenia sobie wzajemnie i nie naruszania prywatnej przestrzeni. Brak jest już wspólnych inicjatyw, zaś tempo życia i długie godziny pracy doprowadziły do tego, że nawet nie znamy swoich sąsiadów, nie jesteśmy w stanie przypisać ich do konkretnych nazwisk, zawodów, a nawet pięter. Więcej nas dzieli niż łączy, zaś jedyną wspólną przestrzenią, którą zajmujemy, jest przestrzeń windy.

Owa winda właśnie posłużyła Magdalenie Knedler do zaprezentowania ludzkich historii oraz patchworku wspomnień i przeżyć. Z wnikliwością psychologa i malarza dusz autorka przenika umysły swoich bohaterów, zagląda również do ich serc oraz domów, obnaża sekrety, słabości, odkrywa przed nami ich burzliwą przeszłość. Te wszystkie opowieści o grupie mieszkańców jednego z wrocławskich bloków i obecnych w ich życiu osób znajdziemy w wyjątkowej powieści „Winda”, opublikowanej nakładem wydawnictwa JanKa. Autorka książki „Pan Darcy nie żyje” powraca we wspaniałym stylu, oferując nam możliwość wniknięcia w świat swoich bohaterów, a przez zrozumienie pobudek, jakimi się kierują dokonując określonych wyborów, Knedler umożliwia nam również lepsze poznanie siebie. Powieść nie jest lekturą łatwą, bowiem historie bohaterów pełne są bólu i wątpliwości, ale wymagający czytelnik będzie w pełni usatysfakcjonowany splatającymi się losami obcych ludzi połączonych przestrzenią windy. 

Wszystkie postacie przedstawione na kartach książki tworzą barwny obraz, którzy przyciąga i urzeka swoim kolorytem i oryginalnością. Poznajemy Wandę, sfrustrowaną gospodynię domową i miłośniczkę haiku, która jeżdżąc całymi dniami windą w górę i w dół szuka w kontaktach z ludźmi tego, czego nie ma w domu – akceptacji, odrobiny ciepła i rozmowy. Jej wielka pasja zbliża ją szczególnie do Japonki Ayi, z którą godzinami może dyskutować o ulubionej poetyckiej formie. Aya, niedoszła gejsza pochodzi z Kioto, ale w swojej przeszłości pracowała nawet jako windziarka w Tokio. Jest też Alicja z piątego piętra, psycholożka z problemami z osobowością, obciążona rodzinną tragedią. Jest córką znanej skrzypaczki i ojca kompozytora, w których życiu i sercach nie znalazło się już miejsce dla córki. Szczególnie odrzucenie przez matkę boli Alicję do dziś, tak jak wspomnienie o zemście, jaką zaplanowała i jej daleko idących konsekwencjach. Śmierć matki, która obciąża sumienie kobiety, jest kolejnym ciosem dla jej niskiego poczucia własnej wartości i kolejnym pretekstem do metaforycznego samobiczowania się, czyli nieustannego rozdrapywania starych ran.

Z windy korzysta również Eli, wychowany w Kanadzie Żyd o polskich korzeniach, który zdecydował się na studia w kraju babki, ambitny skrzypek Romek, który nie potrafi zawalczyć o siebie oraz znerwicowany Robert. Jest również Maryla, była zakonnica, która dla swojej niespełnionej miłości zrzuciła habit i zrezygnowała ze studiów teologicznych, całą swoją energię poświęcając swojej pracy jako gosposia na plebanii. Po śmierci księdza i przeprowadzce do Wrocławia jej dni wypełnia lepienie pierogów oraz wieczorne pieczenie ciast, które w każdy czwartek pozostawia na wycieraczce pana Stanisława, sąsiada z ósmego piętra. Przestrzeń windy zajmuje również zmagająca się z zaburzeniami odżywiania Andżelika oraz makijażystka Iwona. Jest również wspomniany już Stanisław, potomek lwowskiej arystokracji, wybitny lekarz i profesor. To nie wszystkie postacie pojawiające się w windzie, jednak mnogość ich historii, barwne opowieści o przeszłości i teraźniejszości wystarczą, by zatopić się w lekturze, chłonąc jej oryginalność i wieloaspektowość. 

Perspektywa windy sprawia, że zaczynamy inaczej patrzeć na przedstawionych przez autorkę mieszkańców bloku szczególnie, że są oni również obserwowani przez sąsiadów, zaś ich zachowanie komentowane i oceniane. Dzięki temu ich losy przypominają niezwykły patchwork, uszyty ze słów i wspomnień. Każdy z bohaterów ma inny system wartości, inne kierują nim pobudki, inne są pragnienia oraz oczekiwania od życia, wszyscy jednak dążą różnymi sposobami do szczęścia. Obarczeni bagażem do świadczeń nierzadko nie potrafią jednak żyć teraźniejszością, nieustannie powracając do bolesnych wydarzeń, analizując przeszłość, niestety bez wyciągania stosownych wniosków. 

Mimo iż atmosfera lektury wydaje się być przepełniona spokojem, to jednak w sferze emocji wiele się tu wydarza, a my sami przeżywamy kolejne kroki bohaterów, mimowolnie zostajemy świadkami ich aktywności. To właśnie ta umiejętność, zbliżenia bohaterów do czytelnika w taki sposób, że staje się on częścią historii, jest wielkim atutem autorki. Jej bohaterowie stają się dla nas bliskimi ludźmi, daleko im do sztucznych postaci z teatru lalek – oni żyją, popełniają błędy i ponoszą ich konsekwencje, tęsknią, płaczą, cierpią i kochają, podobnie jak my. Dlatego też nie sposób nie pochodzić z zaangażowaniem do powieści Knedler, nie sposób nie doceniać wirtuozerii, z jaką posługuje się słowem i talentu do nakreślania tła, które dodatkowo eksponuje bohaterów. Takie książki chciałoby się czytać nieustannie…

Wojciech Bauer "Pora chudych myszy "

Tytuł: Pora chudych myszy 

Autor: Wojciech Bauer

Wydawnictwo: Videograf

Mrok rozświetlony tyko punktowymi lampami. Smród mysich odchodów, potu tych, którzy dzień po dniu wydobywają z narażeniem życia czarne skarby naszej ziemi – węgiel. Szczególnie na Śląsku tradycje górnicze są głęboko zakorzenione w świadomości, zaś zawód górnika, pomimo świadomości znoju i trudu, przechodzi tu z ojca na syna. Mimo tego, iż praca górnika wydaje się być intratnym finansowo, to niewielu jest takich, którzy pracują pod ziemią z powodu pieniędzy. Ci, bardzo często, odchodzą poznawszy czym jest samotność pod ziemią, czym jest wysiłek fizyczny i wszechobecny pył węglowy. 

Okazuje się jednak, że może być jeszcze jeden powód, dla którego ludzie rezygnują z pracy w kopalni – Zły, który czai się w mrokach korytarzy i zabija każdego, kto naruszy jego terytorium. Oczywiście nie każdy musi dawać wiarę słowom jednego z górników, którzy rzekomo doświadczył spojrzenia ciemności. Faktem jest jednak, że ktoś (lub coś) zabija kolejnych górników, zaś policja jest w tej sprawie bezradna. Jak potoczy się ta opowieść, którą snuje Wojciech Bauer? Przekonamy się o tym w najnowszej książce autora, thrillerze opublikowanym nakładem wydawnictwa Videograf. „Pora chudych myszy” nie jest pozycją dla ludzi o słabych nerwach i tych, którzy nie mają odwagi zanurzyć się w kopalniane podziemia. To porywająca książka, pełna tajemnic i atmosfery grozy, która sprawia, że nawet siedząc w domowym zaciszu zaczynamy czuć się nieswojo.

Autor przenosi nas do KWK Gertruda, jednej ze śląskich kopalni, której dyrektor obdarzony wielkim sercem, postanowił zatrudnić pod ziemią kobietę. Franciszka Kulok, magister inżynier górnik, oddająca swojej pracy całe serce miała za zadanie nadzorować prace w wyrobiskach wentylacyjnych. Nikt nie przypuszczał, że kopalnia którą kochała, stanie się jej zgubą, zaś ona sama – wyrzutem sumienia dyrektora Bugdoła. Wkrótce jednak okazuje się, że jego wrażliwie sumienie ponownie zostanie wystawione na próbę. Pojawiają się bowiem kolejne ofiary, zaś bestialskie morderstwa, nie wskazujące na żaden motyw, wydają się być dziełem tego samego człowieka. Na dodatek jeden z górników, Jaśku, zaczyna opowiadać o swoich doświadczeniach ze Złym, siejąc grozę i wątpliwości…

Jedyną osobą, która ma szansę przełamać impas w śledztwie, jest przyjaciel dyrektora kopalni, detektyw Nakonieczny. Mała firma ochroniarska którą prowadzi i nieliczne zlecenia pozwalają mu się z trudem utrzymać na powierzchni, ale to nie pieniądze sprawiają, że decyduje się przyjąć propozycję i ponownie schodzi pod ziemię występując w roli sztygara bhp. Powrót do kopalni i morderstwa stają się ucieczką, ale również okazją do wspominania niechlubnej przeszłości, o której pamięta jeszcze zbyt wiele osób. Nakonieczny - esbek, niegdyś jeden z najlepszych oficerów śledczych na Śląsku, pracował już kiedyś w Gertrudzie. Wówczas również jego zajęcie polegało na poszukiwaniach, miał bowiem za zadanie rozpracować tamtejszą Solidarność. Czy tym razem znów odniesie sukces czy raczej stanie się ofiarą demonów przeszłości? Na to pytanie odpowiedzi możemy szukać w porywającym thrillerze „Pora chudych myszy”, który zwraca uwagę na mistrzostwo autora w tworzeniu niezwykłego klimatu pełnego grozy i ponurych myśli o przeszłości. W fabułę wpleciony zostaje również mafijny motyw bowiem Nakonieczny wplątuje się w niebezpieczną grę, w której wynikiem może być albo procent od sześciu milionów funtów, albo utrata życia. Czy kopalnia okaże się bezpiecznym schronieniem przed mafią czy raczej śmiertelną pułapką? Czy dasz się uwieść swoim lękom czy raczej winnego szukać będziesz w świecie żywych? Wszystko okaże się w chwili, kiedy zdecydujesz się wkroczyć w świat Bauera, kiedy usłyszysz jak „gryfno” jest „ślonsko godka” i kiedy doświadczysz przenikliwego strachu…

"Mój bajkowy bohater" - wystawa dla dzieci w Zamku Sieleckim

Miś Koralgol czy Miś Uszatek? A może Muminki? Bolek czy Lolek? A może Tola? Niezależnie od tego, kto jest Twoim ulubionym bohaterem z bajki, to Sosnowieckie Centrum Kultury – Zamek Sielecki, zaprasza na wyjątkowe wydarzenie (nie) tylko dla najmłodszych. Wystawę zatytułowaną „Mój bajkowy bohater” można oglądać już od soboty, 8 kwietnia, a towarzyszy jej szereg niezwykłych wydarzeń adresowanych do dzieci i ich opiekunów. 

Na wystawie zaprezentowane zostały postacie ze znanych i lubianych bajek, wypożyczone z Muzeum Zabawek i Zabawy. Wśród eksponatów znajdziemy m.in. maskotki Koziołka Matołka, Pinokia, złego Wilka z bajki o „Czerwonym Kapturku”, lalki z bajki „Smok Barnaba”, figurkę Kota w Butach oraz scenerię z bajki „Mały pingwin Pik-Pok” (zrealizowanej na podstawie książki Adama Bahdaja pod tym samym tytułem). Nie zabrakło również słusznych rozmiarów Muminka, miniaturowych Smerfów oraz Reksia, który wiernie strzegł wystawy.

Thorsten Havener "Co inni myślą o tobie. Bez słów, bez kłamstw"

Tytuł: Co inni myślą o tobie. Bez słów, bez kłamstw

Autor: Thorsten Havener

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii 

Nie bez przyczyny mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy, zaś za wytrawnego pokerzystę uznaje się takiego, który posiada doskonały zmysł obserwacji przeciwnika. Nie bez przyczyny też ludzie, którzy posiadają wysokie kompetencję w dziedzinie komunikacji, odnoszą większe sukcesy, wyższy jest również ich status społeczny. 

Komunikujemy się każdego dnia, zaś sposób w jaki to robimy, wpływa nie tylko na nas, ale i na ludzi w naszym otoczeniu. Nie tylko słowa, ale i gesty, postawa ciała czy mimika stanowią prawdziwą skarbnicę wiedzy z której możemy czerpać dla własnych korzyści pod warunkiem oczywiście, że właściwie je zinterpretujemy. Dowodem na to, jak duże znaczenie ma mowa ciała, jest książka „Co inni myślą o tobie. Bez słów, bez kłamstw” autorstwa Thorstena Havenera. Opublikowana nakładem wydawnictwa Studio Astropsychologii książka nie jest poradnikiem, jednak czerpać możemy z niej głęboką wiedzę na temat ludzkich zachowań i mowy ciała, która zdradza więcej, niż niekiedy byśmy chcieli. 

Autor, tłumacz i specjalista zajmujący się mową ciała oraz … mistrz sztuki czytania w myślach zdradza tajniki swojego warsztatu pokazuje również w jaki sposób komunikujemy swoje stany emocjonalne i to, w jakim kierunku podążają nasze myśli, przy pomocy różnego rodzaju gestów czy mikroruchów. Szerokie spektrum ujęcia tematu i wiele cennych informacji czyni książkę nieocenioną pomocą dla wszystkich osób zajmujących się sprzedażą, dla psychologów, nauczycieli, trenerów i dziennikarzy oraz dla wszystkich innych zainteresowanych tematem, pragnących dowiedzieć się na przykład jak powinno wyglądać idealne zdjęcie na portalu randkowym.

Autor, w kolejnych rozdziałach książki, zajmuje się wieloma dziedzinami życia i przytacza również wiele sytuacji dnia codziennego, w których mowa ciała ma kluczowe znaczenie, pokazuje również błędy, jakie popełniamy komunikując się z innymi, a także odczytując sygnały płynące z ich ciała. 

„Zmień swoją pozycję ciała! Tylko na dwie minuty! Już tyle wystarczy, aby twoje myśli i uczucia powędrowały w ślad za zmienioną pozycją” – pisze autor, omawiając podstawową zasadę służącą zmianie swoich myśli, która w konsekwencji może powodować zmianę naszego życia. Havener pokazuje, w jaki sposób tłumaczyć konkretne gesty zaznaczając, że nie możemy ich rozpatrywać bez kontekstu sytuacyjnego. Przekonamy się, że każdy ruch ma znaczenie, docenimy wpływ proksemiki na kontakty, przekonamy się również, w jaki sposób możemy oddziaływać na innych za pomocą ubioru. Rozkodujemy również … randki, dowiemy się, jak duże znaczenie ma dobre zdjęcie na Facebooku i jak wpływa ujęcie naszej twarzy na poszukiwanie partnera (partnerki).

To zaledwie niewielka część informacji zawartych w książce „Co inni myślą o tobie…”, która uświadamia nam, że nasza osoba, to co mówimy, jak się poruszamy, ubieramy, mówi o nas więcej, niż byśmy niekiedy chcieli. Przydatność wiedzy na temat komunikacji, szczególnie komunikacji niewerbalnej, jest nieoceniona dlatego też warto sięgnąć po tę publikację, by wyeliminować własne błędy i uczynić komunikację skuteczną. Lekka forma przekazu i liczne przykłady z życia zawodowego i osobistego Havenera pozwalają na bieżąco weryfikować znaczenie gestów i innych sygnałów wysyłanych mniej lub bardziej świadomie oraz docenić mistrzostwo autora. Co więcej, pragniemy posiąść jego wiedzę, rozpoczynając zmiany w tym zakresie właśnie od siebie…

„Zapracuj na swoje wakacje”, czyli Almatur dla kreatywnych!

Kręcisz filmy? Robisz zdjęcia? Pokręć się po świecie!

Jeśli jesteś pasjonatem podróży, jeśli lubisz prawdziwe wyzwania, a kreatywność to Twoje drugie imię, to możesz skorzystać z wyjątkowej okazji, jaką daje biuro podróży Almatur - najdłużej działające biuro podróży w Polsce, które już od 60 lat pokazuje świat turystyki w niebanalny sposób. 

Jeśli nie masz jeszcze ukończonych 18 lat i chcesz pochwalić się swoimi talentami oraz osiągnięciami, weź udział w konkursie realizowanym pod hasłem „Zapracuj na swoje wakacje”. 

Co musisz zrobić, by wymarzone wakacje stały się realne? 

Nakręć krótki film lub zrób zdjęcie pokazujące, jak pomagasz w codziennych czynnościach domowych, zaprezentuj przed obiektywem swoje zdolności lub pochwal się wyjątkowymi osiągnięciami w nauce. 

Następnie zaloguj się na stronie mojewakacje.almatur.pl poprzez portal społecznościowy Facebook lub poprzez podanie adresu email i umieszczenie linka do filmu lub zdjęcia dokumentującego wykonanego zadania. 

Publikacje opatrz hashtagami #Almatur oraz #zapracujnawakacje. 

Co dalej?

Moderatorzy ze strony organizatora, będą na bieżąco oceniać i przyznawać punkty, które możesz wymienić na zniżki na obozach Almatur w sezonie letnim 2016. A jest w czym wybierać – biuro przygotowało ponad 400 obozów tematycznych w 58 miejscowościach na terenie całego kraju. W ofercie Alatur znajdują się również zagraniczne obozy młodzieżowe i kursy językowe w kilkudziesięciu państwach świata.

W konkursie możesz uzbierać nawet 500zł zniżki, a dodatkowo za szczególne osiągnięcia możesz zostać doceniony pecjalną nagrodą Prezesa Almatur w wysokości 60% zniżki, ufundowaną z okazji 60-lecia istnienia marki.

Zarówno na stronie internetowej, kanale Youtube https://www.youtube.com/user/almatur jak i na profilu Facebook https://www.facebook.com/almatur/, znajdziesz kilka krótkich filmów wyjaśniających zasady konkursu. Akcja potrwa do 31 maja 2016 r. lub do wyczerpania puli zniżek, która wynosi 150 000 zł. 

Tytuł partnera akcji objęło Cinema City. Konkurs Almatur wspierają ponadto liczni patroni: dwutygodnik edukacyjny dla młodzieży Cogito, czasopismo Victor Gimnazjalista, edukacyjny serwis internetowy fiszkoteka.pl oraz platforma social learningowa zadane.pl.

Już dziś chwyć za aparat lub telefon, rób zdjęcia, filmuj, pokaż co potrafisz i zarób na swoje wakcje z Almatur!